Aktualności
Najnowsze aktualności
Informacje ogólne
Streszczenie planu urządzania lasu
Nadleśnictwo Podanin położone jest w większości w województwie wielkopolskim na terenie trzech powiatów: Chodzież, Wągrowiec, Piła oraz małym fragmentem w województwie kujawsko - pomorskim na terenie powiatu Nakło. Podlega Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowej w Pile. Siedziba nadleśnictwa znajduje się na obszarze Obrębu Podanin w oddziale 195 j przy szosie z Podanina w kierunku Stróżewa w odległości 0,3 km od dorogi Poznań - Chodzież. Według regionalizacji przyrodniczo - leśnej całość lasów Nadleśnictwa Podanin położona jest w Krainie III Wielkopolsko - Pomorskiej. Zasadnicza część nadleśnictwa należy do 7 Dzielnicy Niziny Wielkopolsko - Kujawskiej.
Pod względem geograficznym Nadleśnictwo Podanin leży w strefie Niżu Polskiego. Zdecydowana część Nadleśnictwa Podanin należy do makroregionu Pojezierza Wielkopolskiegi, mezoregionu Pojezierza Chodzieskiego. Niewielka powierzchnia w części N-E położona jest w mezoregionie Doliny Środkowej Noteci.
Cały obszar Nadleśnictwa Podanin położony jest w dorzeczu rzeki Odry na terenie zlewni rzek: Warty i Noteci. Przez lasy nadleśnictwa przechodzi wododział dzielący obie rzeki. Rzeźba terenu ukształtowana została w czwartorzędzie przez lodowiec oraz procesy rzeźbotwórcze zachodzące po ustąpieniu lądolodu. Najkwiększy udział w uformowaniu terenu miało ostatnie zlodowacenie. W makrorzeźbie dominują nizinny równy i falisty typ rzeźby terenu. Wysokości zawierają się od 65,0 m. n. p. m. w okolicy wsi Mieczkowo (Obręb Margonin) do 192,0 m. n. p. m. w oddziale 95 Obrębu Podanin. Punktem tym jest Gontyniec uznany za najwyższe wzniesienie Wielkopolski.
Podstawowe dane klimatyczne wynoszą:
- opady atmosferyczne ok. 553 mm roczne,
- temperatura średnia roczna 8,2 stopni C,
- czas trwania zimy przeciętnie 80 - 90 dni w roku,
- lato trwa ok. 90 dni,
- długość okresu wegetacyjnego ok . 220 dni,
- przymrozki wiosenne występują średnio do 30 kwietnia skrajnie do 30 maja,
- przymrozki jesienne występują średnio ok. 10 października.
Na podstawie akt znajdujących się w archiwum w Bydgoszczy wynika, że Nadleśnictwo Podanin zwane wówczas Królewskim Nadleśnictwem Podanin powstało w 1.10.1828 roku. W roku 1896 utworzono Nadleśnictwo Margonin - Wieś, w skład którego wchodziły następujące leśnictwa: Lipiny, Margonin i Weśrednik (obecnie nie istnieje).
Siedzibą Urzędu nadleśnictwa zlokalizowano w osiemnastowiecznym pałacu Skórzewskich, położonych w krajobrazowym parku. Jesienią 1921 roku władze polskie uruchomiły w pałacu Państwową Szkołę dla Leśniczych, która szkoliła kadry leśne do 1939 roku.
w 1945 roku utworzono Nadleśnictwa Państwowe Margonin i Podanin. Na mocy Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych do istniejącego przed wojną Nadleśnictwa Podanin przyłączono lasy własności prywatnej. Nadleśnictwo Margonin utworzono z lasów byłego Nadleśnictwa Margonin - Wieś oraz z lasów większych własności ziemskich, a także drobnej własności prywatnej.
W siedziebie byłej Państwowej szkoły dla Leśniczych w Margoninie powstało najpierw Gimnazjum Leśne, potem Liceum, a na końcu Technikum Leśne, które zakończyło swą działalność w 1957 roku. Aktualnie w pałacu mieści się Ośrodek Leśny im. W. Łuczkiewicza. Z dniem 1.01.1975 roku uległo likwidacji Nadleśnictwo Margonin i jako obręb zostało włączone do Nadleśnictwa Podanin.
Nadleśnictwo Podanin powstało w 1828 roku. Obecne granice nadleśnictwa ukształtowane zostały w 1978 roku, a aktualna powierzchnia wynosi 18368 ha., z tego na obręb Margonin przypada 9557 ha, a na obręb Podanin 8811 ha.
Cała powierzchnia nadleśnictwa administrowana jest przez 13 leśnictw, w tym:
a)obręb Margonin:
- Smogulec
- Jaktorówko
- Lipiny
- Młynary
- Piłka
- Margonin
- Klotyldzin
b) obręb Podanin
- Oleśniczka
- Karczewnik
- Podanin
- Strzelecki Gaj
- Budzyń
- Drążki
Nadleśnictwo posiada dwa obwody łowieckie w ramach Ośrodków Hodowli Zwierzyny Lasów Państwowych udostępniane myśliwym zagranicznym i krajowym. Poza tym N-ctwo prowadzi Szkółkę Leśną Margonin i obiekty ogólnodostępne: Ośrodek Leśny im. W. Łuczkiewicza w Margoninie oraz kwatery w leśniczówkach Lipiny i Drążki oraz wolno stojące schroniska leśne w leśnictwie Piłka i Strzelecki Gaj.
Historia drzewostanów bukowych w Nadleśnictwie Podanin
1. Wstęp
Drzewostany bukowe położone wokół wzniesienia Gontyniec można śmiało nazwać przyrodniczą perłą Wielkopolski z uwagi na ich dobrą jakość hodowlaną i techiczną oraz dynamikę powstających odnowień naturalnych.
Pokrywają one tereny moreny czołowej wysoczyzny chodzieskiej tworząc lity las bukowy o pow. 186 ha. W paśmie tej wyniosłej moreny znajduje się Gontyniec - najwyższe wzniesienie Wielkopolski (191,5 m n. p. m.).
Zbocza Gontyńca ponacinane licznymi dolinami o stromych stokach porośnięte lasami tworzą urokliwy zakątek krajobrazu szwajcarii chodzieskiej, to jest rejonu między Chodzieżą, Margoninem a Szamocinem.
Bukowy starodrzew jest w wieku od 112 lat do 152 lat. Obrzeża buczyn porastają dąbrowy nieco młodsze od buka, których łączna powierzchnia wynosi 100 ha. Ciekawostką przyrodniczą jest fakt, że dęby, które rosną w zmieszaniu z bukiem są pochodzenia odroślowego mając przy tym kapitalny pokrój strzały i dając wysokiej klasy surowiec drzewny. Wg E. Ilmurzyńskiego tutejszy buk należy do ekotypu nizinnego występując łąącznie z debem i sosną, która w ostatnich dwudziesięcioleciach została prawie usunięta z uwagi na prowadzone cięcia pod obsiew naturalny.
Należy podkreślić również pielęgnacyjną rolę buka w stosunku do gleby na której rośnie - poprzez korzenie pobierające wapń z większych głębokości i opad listowia (zawierającego ten składnik) przesuwa go z warstw głębszych do płytszych. W ten sposób wpływa on na wybitne polepszenie warunków glebowych, co z kolei korzystnie oddziaływuje na przyrost drzewostanów, zwłaszcza sosnowych. W drzewostanach dębowych przyczynia się do szybszego oczyszczania dębów przez ocienianie ich pni. Ściółka bukowa, mieszając się ze ściółką innych gatunków drzew, zwłaszcza iglastych, wpływa na szybszy i prawidłowy jej rozkład.
Dlatego obecność dojrzałych i owocujących drzewostanów bukowych dostarcza spore ilości nasion, które pozwalają na produkcję sadzonek rodzimego pochodzenia i wprowadzenia buka na inne okolice leśne urozmaicając ich skład tym cennym gatunkiem. Pełne owocowanie buków w naszym klimacie bywa rzadko bo co 10 lat, dając wtedy gęste naloty co ostatnio miało miejsce w 1980 roku. Między okresami pełnego owocowania, bywają lata kiedy owocują buki na obrzeżach, co kazdorazowo tut. nadleśnictwo wykorzystuje do zbioru bukwi dla celów hodowlanych.
2. Rys Historyczny buczyn
Mateusz Grudziński w 1730 r. dzieląc swój las między osadników zabronił wycinki buków i dębów ustanawiając w ten sposób swoisty akt ochrony przyrody, a buczyna stała się symbolem gospodarności i umiłowania miejscowej przyrody przez pokolenia zamieszkującą tę ziemię.
Ogólny spis krajowy z 1773 r. podaje, że w Oleśnicy koło Chodzieży zatrudniony był 1 młynarz papierniczy. Ruina młyna papierniczego zachoeały się do początku lat osiemdziesiątych naszego wieku obok byłej leśniczówki Papiernia. Młyn usytuowany był obok strumyka wypływającego z jeziora Papiernia o pow. 4,29 ha - położonego w kotlinie otoczonej wzgórzami porośniętymi lasem mieszanym i bukowym. Duży spadek wypływającej z jeziora wody został wykorzystany do napędzenia koła młyńskiego papierni.W kierunku wschodnim ok. 2 km. od jeziora usytuowana jest wieś Oleśnica, wspomina w spisie z 1773 r. stąd wniosek, że pobliskie drzewostany m. in. bukowe, dostarczały surowca na produkowany tutaj papier.
W 1830 r. Grudzińscy sprzedali swoją własność nowemu właścicielowi - Ferdynandowi Von Zacha ze strzelec. Kolejnym właścicielem tych dóbrwraz z lasami bukowymi został hrabia Otton Konigsmarck w 1848 r. następnie - w roku 1922 majątek w oleśnicy przechodzi drogą spadku z rąk Konigsmarcków do barona Rocha Luttwitza. Szczegóły dotyczące gospodarki leśnej prowadzone przez powyższych właścicieli nie są dzisiaj znane. Zachowały się natomiast wspaniałe buczyny, które są świadectwem gospodarki w przeszłości.
Dekretem PKWN z 6.IX.1944 r. i 12.XII. 1944 r. zostały m.in. lasy otatnich właścicieli upaństwowione i weszły w skład Nadleśnictwa Chodzież z siedzibą w Karczewniku, które istniało od 15.III.45 do 12.IV.1945 r., a następnie przeszły po zarząd Nadleśnictwa Podanin. W latach sześćdziesiątych nasi starsi koledzy leśnicy pod kierunkiem ówczesnego nadleśniczego mgr. inż. Józefa Partyki, rozpoczeli gospodarkę przerębową w tych drzewostanach. Obecnie mamy kulisy drobnych młodników odnowionych samosiewem i pokolenia starodrzewia dające życie wciąż nowemu pokoleniu - przede wszystkim buka. Tworzące się licznie "stożki wzrostu"
Tadeusz Siejak - pisarz zadomowiony w Chodzieży w Chodzieży od początku lat osiemdziesiątych w swej książce pt."Pustynia" wtrąca liczne opisy miejscowej przyrody, oddając jej niepowtarzalne piękno. O bukach pisze m.in. tak:
"... u stóp góry starożytnej słowian, której złote i czerwone plamy buków widać za oknem..." dalej jeszcze jedno zdanie:"potem zaczęły zielenić buki i brzozy i zrobiło się weselej".
3. Współczesni gospodarze terenu.
Z przekazu ustnego wiadomo, że pierwszym leśniczym po II wojnie światowej był w leśnictwie Oleśniczka kol. Bączkowski. W latach 1949-1958 leśniczym był Aleksander Romaszewski, a nstępnie Józef Łączka do 1959 r. najbardziej intensywne użytkowanie buków przypada w okresie kiedy leśniczym był kol. Florian Majchrzak (od kwietnia 1959 do kwietnia 1975), a gajowym Wacław Hulida. Należy tutaj podkreślić, że za czasów leśniczowania kol. F. Majchrzaka pozyskano łącznie 14.744, m3 z tego: 9.106 m3 w 1971 roku ! wprawdzie wycinanie drzew nie może być miarą wykonywanej pracy to jednak w tym wypadku otworzyło to nowy rozdział w długoletniej historii buków, w której kolejne pokolenia starodrzewia ustępuje miejsca nowemu. Jak duży był to wysiłek dla leśniczego i gajowego niech świadczy fakt, że kol. F. Majchrzak dostał wówczas zawał serca. Odbiórka drewna, organizacja zrywki oraz wywóz blisko 10-tysięcy metrów sześciennych buka było nie lada wyczynem w tamtych czasach. Zrywkę wykonał Henryk Łączka - traktorzysta Nadleśnictwa - ciągnikiem rolniczym dokonując karkołomnej jazdy po stromych i ośnieżonych stokach buczyn. Po wywiezieniu drewna, przyszedł czas przygotowania gleby talerzówką również za pomocą ciągnika. Wszystkie te zabiegi prowadziły do zaplanowanego obsiewu naturalnego, co w pełni udało się. Wszyscy leśnicy pracujących w tych latach w Podaninie mówią dzisiaj z dużym uznaniem o tym przedsięwzięciu. Ówczesny nadleśniczy (zastępca) mgr inż. A. Jankiewicz wielokrotnie miał obawy czy te niebezpieczne zabiegi skończą się pomyślnie dla ludzi tam zatrudnionych. Jak się okazało nie tylko dla ludzi ale również dla buka sprawa zakończyła się dobrze.
W latach 1975-76 leśniczym był Marek Rożek. Kolejnym gospodarzem w latach 1976-1986 był Tadeusz Szymczak, a od 1986 r. Grzegorz Simiński. W 1991 leśnictwo obejmuje leśniczy Zdzisław Nowak. Od 01.01.2006 r. tereny buków przechodzą do leśnictwa Karczewnik w związku z restrukturyzacją leśnictw
Jerzy Tarkowski
